Als gelovige gemeenschap willen we vanuit de presentiebenadering naar mensen toestappen, met hen in relatie gaan, ons met hen verbinden.
We richten ons op die mensen die betekenis willen geven aan hun leven, zinzoekers, mensen die zich om welke reden dan ook niet thuis voelen in onze maatschappij, mensen op zoek naar een luisterend oor, warme, trouwe nabijheid … mensen die tot nu toe de weg naar ons niet gevonden hebben en tevens ook naar hen die ooit zijn afgehaakt.
Verbinding als vaccin na corona
Het project zet in op de vitaliteit van de lokale geloofsgemeenschap omdat we mensen die in isolement dreigen te geraken (omwille van verschillende redenen met op dit moment zeker aandacht voor coronavereenzaming) een kans bieden om zich met elkaar en met ons te verbinden. Op deze manier willen we netwerken uitbouwen, met mensen in relatie gaan en zo samen gelovig op weg gaan en met hen werk maken van een nieuwe vorm van kerk-zijn. Wij willen aanwezig zijn in de maatschappij vanuit ons gelovig zijn maar open naar alle mensen (gelovig, anders-gelovig en niet gelovig). Samen kunnen we zo betrokken worden op elkaar en van daaruit op zoek gaan naar hoe wij (hoe verschillend onze insteken ook zijn) kunnen samenleven zodat ieder van ons zich aanvaard weet en de kans krijgt om te leven, leven te ervaren in overvloed.
Zichtbaar worden in deze tijd.
We gaan aan het werk binnen de 2 gemeentes, Zandhoven en Ranst. De caravan zal op verschillende plekken (wijken, kerken, scholen,…) gezet worden en dit telkens op regelmatige tijdstippen. vb elke tweede zaterdag van de maand aan de kerk in Massenhoven, elke derde woensdagnamiddag van de maand in Zandhoven op het marktplein …
Tracing Grace
24e etappe (29 september 2022)
Boodschap van Maison Bernadette aan Ontmoetingscaravan Zandhoven-Ranst
Om één of andere reden kwam het er niet van om de persoonlijke boodschap vanuit Zwevegem te registreren. Ik bracht dan maar in eigen woorden de symbolische boodschap bij de hoed.
“Er is het lied. “Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een mantel om mij heen geslagen…” Er is de situatie “Waar is mijn bril?”, en je hebt hem op je neus staan. Ik heb dat ooit gehad dat iemand vroeg “Waar is mijn hoed?”, maar hij had hem op.
Daar moest ik aan denken toen ik Zwevegem deze hoed meekreeg. Soms heb je meer bij dan je er erg in hebt. Je hoeft het niet verder te gaan zoeken dan wat het is. Geraken we dan bijna bij Presentiepastoraal? Het niet verder gaan zoeken, dan wat het is. Zoals een mantel om je heen geslagen. Het is er, maar je moet het willen zien. Het licht moet goed vallen. Je moet je bewust zijn van hetgeen er is, dichterbij dan je denkt.”
UIT HET REISDAGBOEK
Omdat -na een hete zomer- de herfst intussen voluit zijn entree heeft gemaakt en het grondwaterpeil weer geruststellend mag genoemd worden, ben ik blij een wolkjesdag te hebben uitgekozen om, aansluitend bij de derde editie van Tracing Grace, dit project te bezoeken. De blitse caravan staat onder de toren van Emblem. De stellingen die in blitse kleuren grote infrastructuurwerken aan de kerk aankondigen, lijken assorti te zijn uitgekozen. Een najaarszonnetje verwarmt de gesprekjes die al gaande zijn, op het moment dat ik aankom. De schilderwerken dwingen de geloofsgemeenschap tot andere uren voor de viering.
Anders dan bij Xenner, is hier een vast ritme om met de caravan de kerkdorpen aan te doen. Dat geeft wel eens verwarring als een maand vijf weken heeft, maar de plaatselijke ploegen worden zo evenredig ondersteund. Daarin zit het verschil met Xenner, vertelt Marc, die na een gevarieerd professioneel leven, zijn pensioen voltijds invult met vrijwilligerswerk als pastor. In een gevangenis. In de parochie.
Samen met Jeroen, die als muzikant zijn bijdrage levert aan vieringen en deze namiddag een klankdecor creëert, gaan we in gesprek over de attitudes die nodig zijn bij de ontmoetingen die rond de caravan kunnen ontstaan. Een therapeut koppelt zich na een gesprek los van zijn gesprekspartner. Een pastor geeft ook iets van zijn kwetsbaarheid bloot, door ‘anders’ met zijn bezoeker in relatie te gaan. Hij ont-moet.
Het terras bij de caravan staat voor de brievenbus van het ziekenfonds. Als iemand er haar correspondentie komt deponeren, wordt ze prompt uitgenodigd. Ook opmerkzame fietsers die met hun hand op wenkbrauwhoogte het felle licht filteren om te kunnen zien ‘wat daar gaande is’ krijgen een uitnodiging. Iedereen lijkt te gehaast. Als dit het laatste zonnetje van deze periode is, willen ze hun tijd optimaal laten renderen. Komen zitten voor een babbel hoort daar schijnbaar niet bij.
Nochtans kregen we bij het begin van ons bezoek het verhaal van een overgrootmoeder, die haar zoveelste achterkleinkind in haar armen heeft mogen houden. Eén korte vraag volstond om haar een aantal details te laten opsommen. Nochtans was ze al gaan staan, en had ze aangegeven dat ze naar huis ging gaan. “Anders krijg ik niets meer gedaan.”
Haar stralende gezicht dat verschijnt tijdens haar verhaal, zal wellicht ook aanleiding geweest zijn om een foto te maken van haar en haar kleinkind. Eerder hadden ze van haar ook al een foto gemaakt, toen een ander kleinkind geboren was. Ze geniet er nog steeds van. Het doet me denken aan de fotografen die bepaalde categorieën van mensen fotograferen, (daklozen, werklozen…) alleen maar om ze een vorm van erkenning te geven.
Al gaat niet iedereen in op de uitnodiging die spontaan wordt toegeroepen, telkens als de gelegenheid zicht voordoet, het is onder andere voor dit soort mensen dat deze caravan van stal wordt gehaald. Het schema om de kerkdorpen aan te doen, zal wellicht wat gewijzigd worden. De winter zal wel raad brengen.