Vele mensen kampen met zinverlies. Ze wenden zich hiervoor niet langer tot traditionele kerkstructuren. Een laagdrempelig zingevingsinitiatief zoals Labyrint, waarbij begeleiders levensbeschouwelijke inspiratie aanreiken vanuit een katholieke, christelijke inspiratie en met een brede blik en glimlach naar andere levensbeschouwingen, kan een eerste kennismaking zijn met levensbeschouwelijke wijsheid en de draagkracht van mensen vergroten.
Op vraag van diverse partners is Labyrint een laagdrempelig levensbeschouwelijk zingevingsproject waar mensen terecht kunnen voor individuele begeleiding, praatgroepen of reeksen rond concrete levensthema’s. Mensen krijgen ruimte om persoonlijke antwoorden te ontdekken of te herontdekken. Om inzichten van wijsheid te vinden, om even op adem te komen, om de ziel te voeden, om met eenvoudige middelen het leven te vieren.
Labyrint werd als levensbeschouwelijk zinproject opgestart in juni 2015. Dit gebeurde na overleg met de pastores van de algemene en psychiatrische ziekenhuizen in Gent. Veel patiënten lopen levensbeschouwelijk een beetje verloren na hun ontslag uit het ziekenhuis en vinden de weg naar de parochies niet. Om deze mensen tegemoet te komen, werd Labyrint gelanceerd. Het is ontstaan in een tijdsgeest waarin de zorg zich verbreedt van de zorginstellingen naar de bredere samenleving. Mensen krijgen slechts een beperkte tijd zorg in een voorziening aangeboden. Daarna is het aan hen om in samenwerking met professionals uit andere sectoren een eigen zorgnetwerk uit te bouwen.
Een labyrint – geen doolhof
Het Labyrint is het symbool bij uitstek waarmee we werken. Het is ook in vele kerken terug te vinden. Om vooruit te komen en nieuwe inzichten te ontdekken moeten we altijd opnieuw leren loslaten. Dit spel van loslaten en ontdekken zorgt telkens voor een transformatie. We veranderen gaandeweg door onze lotgenoten en lotgevallen. Dat rituele proces van (l)oslaten, (o)ntdekken en (t)ransformeren vormt ons lot, onze levensweg. Het is een proces van ongebaande paden, er bestaat geen scenario, er zijn alleen de meanderende wegen van het labyrint die ons nu eens dicht dan weer verder van ons centrum brengen. We beginnen elke sessie met een ijsbreker om ons klaar te maken om het labyrint te betreden. Vervolgens gaan we naar het centrum van het labyrint door ons te verdiepen in het aangereikte thema. Dit thema wordt geëxploreerd aan de hand van levensbeschouwelijke werkvormen (begeleidend gesprek, Godly Play, rollenspel, creatieve workshops met tekenmateriaal of muziek). Dat levert inzichten op die we met elkaar delen. Vervolgens verlaten we het labyrint en bekijken we welke inzichten we mee naar het dagelijks leven thuis kunnen nemen.
Tracing Grace
4e etappe (22 mei 2021)
Boodschap van Vader Dominique Verbeke van het doopproject Sint-Andreas Gent aan Labyrint Gent: een doopicoon:
“Het doopsel is een wedergeboorte ten leven en een bevrijding van het kwade. Deze genade is bestemd voor alle gedoopten.”
UIT HET REISDAGBOEK
Het touw dat ik meekrijg is samengesteld uit stuk voor stuk broze draadjes, maar door huishoudelijke handen verweven met het leven van elke dag. Ze kozen voor een zilvergrijs touw gekozen dat gehaakt en gevlochten is, omdat genade soms iets bijzonders is dat je te beurt valt (zilver), soms iets is dat je pas ziet wanneer je de dagelijkse dingen aandachtig waarneemt (grijs).
“Genade is iets dat zich verbindt met het dagelijks leven (handwerk van het haken) en zich vervlecht met de gewone dingen (vlechtvorm van het touw). Dit touw past ook bij Labyrint, vermits we ons toeleggen op de spiritualiteit van het dagelijks leven.”, aldus Adelheid Verstraeten. Het zal een bijzondere schakel blijven in mijn verbindende ‘ketting’ van ontmoetingen.