Maison Bernadette – Zwevegem

De afstand Assenede – Zwevegem lijkt groter te zijn dat ik dacht. Een telefoontje tijdens mijn rustpauze doet dit oponthoud uitlopen, als er nog een andere oproep volgt. De te overbruggen afstand wordt nog wat pittiger.

Een herberekening van de route geeft wat ademruimte. Enkele knooppunten worden afgesneden en mijn tocht zal iets meer langs grotere wegen en over fietsostrades verlopen. Een bui op het middaguur geeft wat venijn in de staart van deze etappe.
De kerk van Zwevegem-Knokke zie je al goed liggen, als je langs veldwegen de gemeente binnenrijdt. Een lange tafel staat klaar voor straks. Er zijn vandaag extra veel vrijwilligers. Hun groep is zo goed als voltallig. Hun handen zijn welkom. De zomercollectie wordt opgenborgen en de rekken worden gevuld met de winterkleren. De kerk lijkt gebouwd voor dit initiatief. Het hoogzaal in de zijbeuk boven de winterkapel is altijd al als opslagplaats gebruikt. Nu dat Maison Bernadette hier gevestigd is, is het voor hun een ruime en overzichtelijke stockeerruimte. Ook een zoldertje heeft die invulling gekregen. Waar ik me niet bewust van was: deze kerk is ook op zondagen in gebruik. Je kan er niet naast Maison Bernadette kijken. En… Je kan er niet vieren als je Maison Bernadette negeert. De liturgische én de diakonale functie van het gebouw vullen elkaar mooi aan.

De bel die ongetwijfeld ook tijdens de consecratie klinkt, roept nu de vrijwilligers aan tafel. Gebak wordt aangesneden. De thermos vult de tassen. De gesprekken die er ontstaan zijn hartelijk en verlopen volgens het patroon van levende vrijwilligersbijeenkomsten: Praktische afspraakjes worden afgetoetst en bijgesteld. Er wordt wat gelachen en geplaagd. Een grappige situatie wordt uitgesponnen en eindigt in een groots uitgewerkt concept van hoe de verkiezing van ‘Miss Parochieblad’ verder moet verlopen.

In de keten van touwtjes die de verbindende tochten illustreert zal een ceintuur uit een regenjas dit bezoek visualiseren.

Hoe meesterlijk en tegelijk geniaal in zijn eenvoud, om deze tweedehandskledij te behandelen als ware het een ontwerp van couturiers, gelabeld met de naam van de grote modehuizen. ‘Maison Bernadette’ werd trouwens geopend met een modeshow, de catwalk doorheen de volledige lengte van de kerk. Ook de termen winter- en zomercollectie geven de kledij een opwaardering. Die is geen muf en stoffig tweedehandswinkeltje. Hier hoef je niet ‘vies’ te zijn van de gedachte ‘wie dit ooit zou aangehad hebben’. Hier geeft een professionele aanpak impulsen aan de erkenning van de vrijwilligers én aan de vormgeving die arbeidsvreugde voortbrengt. De wisselwerking tussen deze twee aspecten wordt zelfs een perpetuum mobile.